Double Indemnity (Bloedgeld in ons land) is een echte klassieker en een waargebeurd verhaal. De film kwam in 1944 uit en werd vervolgens genomineerd voor liefst zeven Academy Awards, Oscars dus, al won Double Indemnity er geen één. Met een 8,3 als rapportcijfer op ratingwebsite IMDb kunnen we echter stellen dat de film wel heel goed is.
Double Indemnity waargebeurd verhaal
Double Indemnity introduceert de praatgrage verzekeringsagent Walter Neff, die de aantrekkelijke Phyllis Dietrichson ontmoet als hij bij haar aanbelt om de autoverzekering van haar man te verlengen. Van meet af aan voelen ze zich tot elkaar aangetrokken. Ze verzinnen een plan om meneer Dietrichson te vermoorden en daarna het geld van zijn levensverzekering op te strijken. Helaas gaat niet alles volgens plan…
James M. Cain
Allereerst: Double Indemnity is gebaseerd op een boek, met diezelfde titel, uit 1943, geschreven door auteur James M. Cain. En het verhaal van dat boek is weer gebaseerd op waargebeurde feiten: het verhaal van Henry Judd Gray en Ruth Snyder.
Ruth Snyder
In 1925 begon huisvrouw Ruth Snyder in Queens (een wijk in New York City) een affaire met een getrouwde korsetverkoper, Henry Judd Gray genaamd. Hun overspel werd echter al snel ‘dodelijk’, want twee jaar later besloten ze Ruths echtgenoot Albert om te brengen. In de nacht van 20 maart 1927 bedwelmden ze Albert met een met chloroform doordrenkte sok, waarna ze hem wurgden met een koord van de luxaflex. Daarna voerden ze een toneelstukje op, omdat ze het wilden doen lijken alsof de moord een ongeluk was geweest. Ruth Snyder ging daarna nog een stapje verder, want ze vervalste Alberts handtekening voor een levensverzekering met dubbele uitkering van maar liefst $100.000. Dit plannetje hield echter maar een paar uur stand…
Beschuldigingen
Toen Ruth het over een inbraak had, raakte de politie namelijk meteen al achterdochtig. Ze claimde namelijk dat er sieraden waren gestolen, maar die vonden de agenten al snel onder haar eigen bed. Daarna probeerde ze Gray ‘erbij te lappen’. Die bekende, maar gaf Snyder weer de schuld: ‘die had hem gemanipuleerd’. Over en weer volgde een hele karrenvracht aan beschuldigingen, zonder effect, want in 1928 werden de twee allebei berecht én geëxecuteerd: ze kregen immers de doodstraf.
Hollywood
Intussen ontstond er een ware mediahype rond de zaak, al bleven de betrokkenen een tijdje anoniem. Het was de tijd van de zogenaamde ‘yellow journalism’ van William Randolph Hearst. Kranten lokten lezers met zwaar overdreven details en beschreven de gebeurtenissen van een nieuwsfeit met behoorlijk veel jeu, met de ‘glamour’ van een heuse Hollywood-film. Dat het verhaal zich vervolgens daadwerkelijk een weg baande richting Hollywood was dan ook bepaald geen verrassing.
