Waargebeurd

La Sociedad de la Nieve: Waargebeurde verhaal van kannibalisme na vliegramp

Geschreven door: Maikel de Lange

La Sociedad de la Nieve is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. De film gaat namelijk over de vliegramp in het Andesgebergte op 13 oktober 1972, waarbij 29 van de 45 inzittenden meteen om het leven kwamen. Er waren dus 16 overlevenden, maar hun ‘hel’ begon eigenlijk toen pas. Uiteindelijk moesten ze verregaande maatregelen treffen: ze aten elkaar op.

Waargebeurd verhaal Society of the Snow

La Sociedad de la Nieve vertelt het waargebeurde verhaal van een rugbyteam dat onderweg naar Chili met hun vliegtuig neerstortte op een gletsjer in het Andesgebergte, in de jaren 70. 27 van de 45 passagiers overleefden de crash, maar hun problemen waren nog lang niet voorbij. Ze moesten namelijk zien te overleven in een van ’s werelds meest onherbergzame gebieden. Vanwege die moeilijke omstandigheden waren ze gedwongen ‘buitengewone maatregelen te nemen’ om te overleven. Dat is in ieder geval wat Netflix meldt en het is nogal een understatement. Want de overlevenden… voelden zich genoodzaakt… om elkaar op te eten. Er vond dus kannibalisme plaats!

Fuerza Aérea Uruguaya-vlucht 571

Op 12 oktober 1972 steeg vlucht 571 van Fuerza Aérea Uruguaya op van de internationale luchthaven van Carrasco, Uruguay. Aan boord zaten 5 bemanningsleden en 40 leden van de rugbyclub Old Christians van het Stella Maris College uit de Uruguayaanse Montevideo. Het vliegtuig ging op weg naar de Chileense hoofdstad Santiago, maar zou daar nooit aankomen. Er werd al een nachtstop gemaakt bij Mendoza wegens het slechte weer, maar de volgende dag werd de reis toch voortgezet.

Cerro Seler of Glaciar de las Lágrimas

Vervolgens ging het echter helemaal mis boven de Andes. Het vliegtuig diende door een bergpas te vliegen, maar door het laaghangende wolkendek was het zicht dusdanig slecht dat de piloot een fout maakte en recht op het centrale deel van de bergen afvloog. Kort daarna crashte het toestel op een naamloze bergpiek, die later de naam ‘Cerro Seler of Glaciar de las Lágrimas’ (vrij vertaald: ’tranengletsjer’) kreeg. Het vliegtuig raakte de piek op ongeveer 4200 meter, waarbij de rechtervleugel afbrak en het toestel naar beneden stortte en terechtkwam in een sneeuwveld.

Van 45 naar 33 naar 27

Van de 45 inzittenden overleefden er 33 de crash, maar bij het aanbreken van de volgende ochtend waren er nog eens 5 overleden. Op de achtste dag bezweek een volgende overlevende aan haar verwondingen en de overgebleven 27 personen dienden de verschrikkelijke omstandigheden (kou door sneeuw en ijs, wind et cetera) het hoofd bieden. Velen van hen waren daarnaast ook nog eens gewond: er waren veel gebroken benen als gevolg van beknelling tussen de stoelen tijdens de crash. Daarnaast hadden de overlevenden niet de beschikking over geschikte kleding voor het koude klimaat, om over bergbrillen om ‘sneeuwblindheid’ te voorkomen nog niet eens te spreken. Aan boord waren wél twee medische studenten die de gewonden spalkten met provisorisch materiaal.

Kannibalisme

De overlevenden hadden bovendien bijna geen eten tot hun beschikking; slechts een paar chocoladerapen, wat snacks en een klein aantal flessen wijn. Aanvankelijk verdeelden ze dit in kleine porties en daarnaast bedacht overlevende Adolfo ‘Fito’ Strauch een manier om sneeuw tot water te laten smelten, zodat er gedronken kon worden. Toch daalde de voorraad zeer snel en daarom werd er een ‘onmogelijk’ besluit genomen, het eten van het vlees van de lichamen van hun overleden kameraden. Dat was natuurlijk zeer moeilijk, omdat veel van de gestorvenen voormalige klasgenoten en vrienden waren.

Eigen kleren opeten?

Overlevende Nando Parrado schreef in zijn boek Miracle in the Andes: 72 Days on the Mountain and My Long Trek Home: “Op grote hoogte is de behoefte van het lichaam aan calorieën astronomisch… eerlijk gezegd stierven we van de honger, zonder de hoop om eten te vinden, maar groeide onze honger al snel zo verschrikkelijk… weer en weer speurden we het vliegtuig af op zoek naar kruimels en stukjes. We probeerden stukjes leer die we van stukken bagage afsneden, hoewel we wisten dat de chemicaliën waarmee ze waren behandeld ons meer kwaad dan goed zouden doen. We scheurden de zetelkussens open in de hoop stro te vinden, maar vonden slechts oneetbaar stofferingsschuim… Weer en weer kwam ik tot hetzelfde besluit: of we moesten onze eigen kleren opeten, maar verder was er niks dan aluminium, plastic, ijs en steen.”

Redding

Op 22 december 1972 werden de overlevenden gered, nadat Nando Parrado en Roberto Canessa eropuit waren gegaan om hulp te zoeken. Allemaal werden ze naar een ziekenhuis in Santiago afgevoerd, waar ze behandeld werden aan hoogteziekte, uitdroging, bevriezing, gebroken botten, scheurbuik en ondervoeding. Hun kannibalisme biechtten ze aanvankelijk niet op, ze zeiden ‘dat ze het hadden overleefd door kaas die ze bij zich droegen’, maar later kwam het échte verhaal toch aan het licht.

Over de Auteur

Maikel de Lange

Als fervent film- en seriekijker kun je Maikel wakker maken voor een echte oorlogsfilm of sciencefiction. Maar kom niet aanzetten met een romantische komedie! De interesse in geschiedenis brengt hem vanzelf ook naar waargebeurde verhalen.