Baby Reindeer vertelt een waargebeurd verhaal, dat niet zo heel bekend is. Het gaat hier namelijk om de stalking van komiek en filmmaker Richard Gadd, die jarenlang geterroriseerd werd door een vrouw. Dit is dus echt gebeurd, al wordt het natuurlijk wel allemaal verteld vanuit één perspectief. We moeten de maker dus op zijn woord geloven!
Baby Reindeer
Wanneer worstelend komiek Richard Gadd een kwetsbare vrouw vriendelijk benadert, ontstaat er al snel een verstikkende obsessie die hun beider levens dreigt te verwoesten. Al snel wordt Gadd voortdurend gestalkt door de vrouw. Uiteindelijk wordt Richard gedwongen de confrontatie aan te gaan en beseft hij dat dit wel eens een grote traumatische impact op zijn leven kan hebben…
Richard Gadd
Richard Gadd (11 mei 1989) is een Schotse schrijver, acteur en komiek, bekend van onder meer de BBC-shows Against the Law en Clique. In de wereld van de komedie is hij echter nog wat groter en in die hoedanigheid kwam hij op een gegeven moment in aanraking met een stalker, die hem vele jaren het leven zuur zou maken. Op de officiële website van Netflix vertelt hij: “Soms, te midden van een periode van wanhoop, komt inspiratie naar boven. Ik werd inmiddels al vier jaar gestalkt door een vrouw, die erg goed was in wat ze deed. En nog meer kwaliteiten had op het gebied van het ontwijken van de wet. Op de een of andere manier had ze mijn mobiele nummer bemachtigd.”
Stalking
Hij weet nog precies wanneer dat gebeurde: “Op dat moment bevond ik me op het hoogtepunt van mijn carrière, nadat ik net terug was gekomen van het Edinburgh Fringe Festival waar ik de Edinburgh Comedy Award had gewonnen voor Monkey See Monkey Do. Een show waarin ik het seksueel misbruik aanpakte dat ik ondervond toen ik voor het eerst in de industrie terechtkwam…” Het was een belangrijk moment voor Gadd: “Schoon schip maken met wat er gebeurd was na zoveel jaren van stil lijden. Maar dat goede gevoel na de Fringe werd getemperd door mijn telefoon die elke minuut van de dag overging. Steeds maar weer werd ik geconfronteerd met een heel scala aan emoties van Martha (zijn stalker, red.), van geschreeuwde beledigingen tot diepe uitingen van liefde en verlangen. Het was te veel voor wie dan ook om te dragen…”
Voicemails
Richard Gadd stond ermee op en ging ermee naar bed: “Het werd mijn hele leven. Het luisteren, registreren en annoteren van elk voicemailbericht dat ze me ooit had nagelaten in de hoop er een einde aan te maken. Hopend dat ze iets belastends zou zeggen zodat de situatie kon worden aangepakt.” Hij kreeg te maken met een soort depressie: “Ik ging ’s nachts naar bed en hoorde haar nog steeds in mijn oren. Haar stem dwarrelde rond in mijn hoofd. Haar woorden sprongen rond mijn oogleden terwijl ik probeerde te slapen. Soms leek het alsof ze daar bij me in de kamer was. Zelfs in bed naast me.”
“Toen besloot ik…”
Tijdens één van die lange nachten kreeg de komiek een idee: “Om deze hele beproeving, op een dag, wanneer de tijd rijp was, naar het witte doek (of: het tv-scherm) te brengen. Ik dacht na over de openingsscène, iets geks met geprojecteerd licht en verschillende voicemailberichten. Waanzin. Ik bedoel… wat is er een betere manier om een show te beginnen dan het publiek meteen mee te slepen in de horror van dit alles? Toen besloot ik om Baby Reindeer te maken!”
